online kültür sanat portalı edebiyatburada.com'da yayınlanan film yazım
https://edebiyatburada.com/zeynep-karaca-yazdi-tereddut-cizgisi-ya-da-umudu-yitirmek/
Adalet arıyoruz, Türkiye olarak bulunduğumuz bu noktada uğradığımız haksızlıkların karşılığını mahkemelerde arıyoruz. Bu arayış bizi, başka noktalara götürüyor. Çünkü bulamıyoruz. Politik bakalım ya da bakmayalım başımıza gelen her olayda mahkemeye işimiz düştüğünde adil bir kararla dönebiliyor muyuz? İster küçük bir şehirde olalım istersek metropolde. Kendimizi koyduğumuz yer; artık terazi taşımıyor. Bana buna dair düşündüren bir filmden bahsetmek istiyorum. Selman Nacar'ın Tereddüt Çizgisi.
Uşak gibi bir kentte geçen film bizi adeta o sıkışmışlıkta boğuyor. Sıkışmış olan bireyler mi, toplum mu üzerine düşünmeye değer. Kişisel olan toplumsal mıdır, toplumsal olan kişisel midir üzerine de düşündürüyor.
Filmden kısaca bahsedecek olursak; Avukat Canan'ın annesi bitkisel hayatta, savunması gereken biri var. Musa, patronunu öldürmekle suçlanıyor. Avukat Canan, Musa'yı kurtarma derdinde. Mahkeme salonunda Musa'yı savunurken salonun çatısı çöküyor. Çürüyen bir sistem olduğuna dair film bizi ikna etmek istiyor. Hastanede annesinin durumu ve kendi sağlık sorunuyla boğuşan Canan, özel hayatında da mutlu değil.
Televizyon fırtınadan bahsediyor, Uşak'ı etkisi altına almış bir fırtına var, caminin minaresi yıkılmış. Ama başkan söz verdi minare yapılacak diyor bir yerde. Çatısı çöken bir adliye binası varken caminin minaresini yapmak. İçinde yaşadığımız hayatın bir özeti gibi.
Bir önceki filmi olan İki Şafak Arasında'da yönetmen fabrikanın içindeydi; üretim araçlarıyla ilk noktada iletişim kurmuştu. Ve liberal ekonomiyle hızla kapitalizme uyum sağlayan ülkemize daha yakından eleştiri sunuyordu. Orada da aranan bir adalet vardı. Burada da aranan bir adalet var. Ama ikinci film daha karamsar, aranan adalete ulaşılamıyor.
Film ağırlıklı olarak Canan karakteri üzerinden ilerliyor. Canan'ın adliye ve hastane arasında geçen hayatı. Karakterler kusurdan uzak değil, sorun olan sadece büyük resim değil, küçük resim de sorunlu. Ya herkes içinde yaşadığı topluma benzemiş ya da içinde yaşadığımız toplumda herkes birbirine. Canan aynı zamanda idealist. Fakat, film boyunca bize hissettirilmeye çalışılan toplumsal çürüme Canan'ın hayatında da var. Film boyunca nereye dönsek sıkışıp kalıyoruz. Kadrajlar da bu sıkışıklığa dair anlatılarla dolu.
"Devletin dini adalettir" diyor Hz. Ali, biz bugün bunu ne kadar yaşatabiliyoruz, durum ortada. Bunu düşünmeye bolca zamanımız var filmde. Mahkeme sahnesini izlerken de; Balzac'ın "Kanunlar örümcek ağları gibidir: zayıfları ağa yakalanır, güçlülerse ağı delip geçer" sözleri düşünülebilir.
Yönetmenin Türkiyesi karamsar, umutsuz ve çıkışsız. Nefes almamıza imkan yok. Son karede film şehirden uzaklaşırken gökyüzünde kara bulutlar var. Hiç mi umut yok diye soruyor insan, yönetmene kalırsa hiç ümit yok. Fakat umuda inanmakta bir mücadele yöntemidir. Bunu deneyelim diyorum.
Şair Hüseyin Atlansoy’un “Açık Kaplan Haykırışı” isimli şiir kitabı çıktı. Yeni kitabın bize neler vaat ettiğini sorduğumuzda Atlansoy, “Ben denedim bir vaadim yok. Yoksuzluk kötüdür.” diyor. 
Söylenecek son söze kadar konuşabilir susulacak sessizlik kalmayıncaya kadar susabiliriz. İnsana ilişkin tarafsız ve sonlu insanlık için tarafgir ve sonsuz bir dünya oluşturabiliriz. Ben denedim bir vaadim yok. Yoksuzluk kötüdür. 
Birini şair kabul etmenin sizce yasaları var mı? Kime şair diyoruz ya da demiyoruz?
